نقد کتاب یک عاشقانه آرام
رمان یک عاشقانه آرام اثر نادر ابراهیمی، این کتاب برای اولین بار در سال ۱۳۷۴ در تهران توسط نشر روزبهان منتشر شد. در بهار سال ۱۳۹۷ این کتاب در لیست پرفروش ترین کتاب های طرح عیدانه کتاب و همچنین در لیست ۱۰ کتاب پرفروش طرح پاییزه ۱۳۹۷ و طرح تابستانه ۱۳۹۶ در قسمت کتاب های عمومی تألیفی، قرار گرفت.
این کتاب داستان عشق یک معلم مبارز گیلانی و دختری آذری به نام عسل است. معلمی که در هنگامه انقلاب ۵۷ و در میانه مبارزه با حکومت، به زندان می افتد و ایام سختی را پشت سر می گذارد. گیله مرد، طی ماجرایی با این دختر آذری آشنا می شود و به او دل می بازد. این آشنایی و عشق بین دو شخصیت محوری داستان، با چالش های بزرگی مواجه می شود. برخی ماجرای گیله مرد و عسل را الهام گرفته از زندگی عاشقانه نادر ابراهیمی می دانند.
تکه های کتاب یک عاشقانه آرام:
هیچ چیز هم چون اراده به پرواز، پریدن را آسان نمی کند.
مگذار که عشق، به عادت دوست داشتن تبدیل شود.
مگذار که حتی آب دادن گل های باغچه، به عادت آب دادن گل های باغچه تبدیل شود.
وقتی زندگی مان را به یک حفره سیاه بسیار گود تبدیل کردیم، نباید انتظار داشته باشیم که در ته این حفره، عشق، مشغول پایکوبی و شادمانی باشد.
در عصر ما، هر میخی، در هر سنگی فرو می رود. ابزارهای مناسبش را باید یافت.
زمان، بدون اراده، بدون هدف، بدون آرزو، بدون تازگی، بدون دگرگونی های نا منتظر، یک پیکره سنگی بیش نیست.
عاشق شدن مسأله ای نیست، عاشق ماندن مسأله ما است. بقای عشق، نه بروز عشق.
عشق به اعتبار مقدار دوامش عشق است، نه شدت ظهورش.
مرگ مسأله ای نیست. اگر به درستی زندگی کرده باشی.
عشق، حرکت دو نفر، مشتاقانه، به سوی هم نیست، بلکه حرکت دو نفر در کنار هم است.
این خوب است که مدرسه باشد و نرویم. این خوب نیست که مدرسه نباشد و ما ندانیم به کجا نرفته ایم.
مقصد، زندگی را معنی می کند.
هدف، زندگی را عمیق می کند.
زندگی را، وجود مقصد معنی می کند، نه رسیدن به مقصد.
متن هایی از کتاب یک عاشقانه آرام نادر ابراهیمی:
صدای عطر تو از صدای تمام پرندگانی که گروهی می خواندند، بلندتر بود. آذری با آن صدای بی‌گذشت پرسید: عاشقش شده ای؟
گفتم: عشق، نمی‌دانم چیست. بی تجربه ام. تازه کارم. نمی دانم این طور خواستن اسمش عشق است یا چیز دیگر. فقط، سخت می خواهمش. سخت خواستن می تواند عشق باشد...
بهترین دوست انسان، انسان است نه کتاب. کتاب ها تا آن حد که رسم دوستی و انسانیت بیاموزند، معتبرند، نه تا آن حد که مثل دریایی مرده از کلمات مرده، تو را در خود غرق کنند و فرو ببرند. تو در کوچه ها، انسان خواهی شد. نه در لا به لای کتاب ها.
تو در کوه ها، در جاده ها و در کنار ستم دیدگان واقعی، رسم زندگی را یاد خواهی گرفت نه با غوطه خوردن در آثاری که در اتاق های بسته نوشته شده و نویسندگانش هرگز نسیم را ندانسته اند و قایقی در تن توفان را… از همه این ها گذشته، من عشق کتابی را هم دوست نمی دارم و تسلط کتاب بر خانه را هم. من دوست ندارم که وقتی برای کاری صدایت می کنم، جواب بدهی: همین صفحه را که تمام کنم، می‌آیم. من از این جواب بیزارم و از آن کتاب که مثل صخره ای میان دو عاشق قرار می گیرد.
خوشبختی در بسیاری از اوقات، اضطراب انگیز است. من در لحظه هایی از خوشبخت بودن سخت می ترسم. شوربختان از آینده نمی ترسند، بیماران هم؛ اما آن که از سلامت برخوردار است حق دارد که نگران باشد. خدای من! حتی خوشبختی هم مجازاتی دارد. روزی گفتی بهای هرچیز را باید پرداخت، حتی بهای خوشبختی را. راست می‌گفتی و به همین دلیل است که کسی گفته است: خوشبختی فردی به تعبیری، در انتظار بدبختی نشستن است. فقط خوشبختی همگانی است که اضطراب را نفی می کند و این دقیقا یعنی سیاسی اندیشیدن و سیاسی گام برداشتن.
در آخر
شاهکار ابراهیمی در این کتاب، خلق جملاتی برای بیان ناب ترین احساسات عاشقانه اش است. نادر ابراهیمی در این کتاب می گوید: برای شیرین کردن زندگی نیاز به معجره کردن نیست، فقط کافی است که زندگی را دوست داشته باشیم و آن را با چیزهایی بسیار ساده اما دوست داشتنی پر کنیم.
https://ketabtala.com
